‘Zelfvoorzienend’ in de praktijk
Het off-grid leven eist wel z’n tol van de schoonheid van het eiland. Veel huizen worden verwarmd en voorzien van warm water met een houtkachel, waarvan de rook tussen de hoge bomen blijft hangen. Een mooi gezicht, maar echt gezond en milieuvriendelijk is het natuurlijk niet. En het hout moet ook ergens vandaan komen, waardoor illegale houtkap op de loer ligt.
Het voorzien in eigen energiebehoefte maakt de aanblik van het eiland ook niet beter. Want op bijna elke beschikbare plek staan zonnepanelen: op de percelen, op daken, op losse stellages en soms zelfs gewoon op de rand van een duin. Zolang het maar goed op de zon ligt.
Drinkwater kan worden gehaald door een bron te slaan; op een paar honderd meter onder de grond schijnt voldoende aanwezig te zijn. Maar je kan je voorstellen wat er op termijn gebeurt als iedereen z’n eigen bron heeft en zo gratis water kan onttrekken aan de bodem. En dus aan de planten…
Oorspronkelijke vs nieuwe bewoners
Ik sprak een bewoner van het eiland die er het hele jaar woont. Hij vertelde dat er het laatste jaar veel meer belangstelling is van mensen uit Vancouver om op het eiland te gaan wonen. Er zijn behoorlijk wat huizen in aanbouw of recent verkocht. Dit zijn wel mensen met een andere houding zo gaf hij aan. Wat hij daarmee bedoelde, kwam ik kort daarna achter.
Waar de meeste huizen onopvallend tussen de dennenbomen in de natuur staan en de afzonderlijke percelen nauwelijks herkenbaar zijn – behalve door een vrolijk beschilderd naambordje langs de weg – was er bij dit huis een hoge houten schutting geplaatst en waren alle bomen van het perceel gekapt.
Ergens vreemd om op zo’n afgelegen eiland nog meer behoefte aan privacy te hebben. Om de eerdere bewoners buiten te sluiten. En zo respectloos omgaan met de natuur. Waarom ga je daar dan wonen?